Möpkes.

Lieve zoon,

Ik schrijf deze brief langzaam omdat ik weet dat je niet snel kunt lezen. We wonen niet meer in ons oude huis. Je vader heeft in de krant gelezen dat de meeste ongelukken gebeuren binnen 10 km van huis, dus hebben we besloten om te verhuizen. Ik kan je niet het adres geven omdat de vorige bewoners de nummers op het huis hebben meegenomen om niet hun adres te hoeven wijzigen. Dit huis heeft een wasmachine. De eerste dag heb ik er vier shirts in gedaan en aan het touwtje getrokken. Ik heb geen van ze nog ooit terug gezien. Het heeft hier twee keer geregend deze week; drie dagen de eerste keer en vier dagen de tweede keer. Die jas waar je om had gevraagd; je tante Mien zei dat hij te zwaar zou worden om te versturen, dus hebben we de knopen er vanaf gehaald en ze in de zakken gedaan. Je zuster heeft vanmorgen een kind gekregen. Ik weet nog niet of het een jongen of een meisje is geworden, dus ik weet niet of je oom of tante geworden bent.

Niet veel nieuws meer, schrijf snel terug.
Liefs, mam.

P.S. Ik zou je wat geld sturen, maar de envelop zat al dicht.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Een wetenschapper had een smeersel uitgevonden dat levenloze voorwerpen tot leven kon brengen. Hij besloot het uit te proberen op het standbeeld van een beroemde generaal. En ja hoor, het beeld trilde en een ogenblik later klom de generaal, met nog ietwat krakende gewrichten, van zijn voetstuk. “En, generaal, wat wordt uw eerste daad?” riep de wetenschapper opgewonden uit.
“Dat ligt voor de hand,” baste de generaal en hij trok zijn pistool uit de holster. “Ik ga zo’n twee miljoen duiven doodschieten!”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Twee jongens liepen in de heuvels en passeerden een oude mijnschacht. “Hoe diep zou die wel niet zijn?” vroeg de een. “Geen idee,” antwoordde de ander. “Laten we er een steen in gooien en wachten tot we hem op de bodem horen vallen.” Zo gezegd zo gedaan. Ze wachtten, maar hoorden niets, en dus gooiden ze een grotere kei naar beneden. Nog steeds niets. Een eindje verder vonden ze een oude spoorbiels. Die pakten ze elk bij een uiteinde, en met veel moeite lieten ze het ding naar beneden vallen. Nog altijd geen geluid! Plotseling zagen ze een bok in het gat springen.
Terwijl ze zich nog op het hoofd stonden te krabben van verbazing kwam er een man langs. Hebben jullie soms een bok gezien?”
“Ja,” zei een van de jongens, “hij rende net pijlsnel langs ons heen en sprong in dat gat!”
“Nee, dat kan mijn bok niet zijn geweest,” zei de man. “Die was vastgebonden aan een oude spoorbiels.”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Fijne zondag nog.

Houdje.